Νίκος Ι. Καλλιανιώτης

Μεγάλωσα στην Αθήνα αλλά τα τελευταία περισσότερα από είκοσι χρόνια έζησα και εργάστηκα στις Η.Π.Α. Η απόφαση να αφήσω την Ελλάδα ήταν κυρίως επηρεασμένη από οικογενειακές υποθέσεις και όχι προσωπική επιλογή. Αυτή η εμπειρία είχε σαν αποτέλεσμα μια μορφή αποξένωσης. Η φωτογραφία για έντυπα έγινε ένα εργαλείο για να κατανοήσω την Αμερική μέσω της έρευνας ενώ βρισκόμουν σε αναθέσεις για εφημερίδες, εκθέτοντάς με σε διαφορετικές «βιτρίνες» της χώρας. Αυτή η εμπειρία λειτούργησε σαν φάρμακο ενάντια σε αυτό το αίσθημα αποξένωσης, μια διαφυγή από τον διχασμό του να έχεις δύο πατρίδες, που προφανώς έγινε κατάρα αλλά και έμπνευση. Το project μου και η πρώτη μου μονογραφία America in Trance, Damiani, 2018, ήταν μια εξερεύνηση της Πολιτείας της Πεννσυλβάνια, είχε να κάνει με την αποχώρηση από το σπίτι μου στην Αθήνα αλλά ταυτόχρονα και από την κοινωνική και πολιτιστική της κατάσταση.

Αν το America in Trance είχε να κάνει με την αναχώρησή μου από την Αθήνα, οι φωτογραφίες από το παρόν σε εξέλιξη project μου έχουν να κάνουν με την επιστροφή στο σπίτι. Όταν άφησα την πόλη, το 1998, αυτή ήταν ένα εντελώς διαφορετικό μέρος, κοινωνικά, πολιτιστικά και οικονομικά, αλλά και σαν εμφάνιση και τοπογραφία. Πολλά πράγματα άλλαξαν, αλλά αρκετά έχουν παραμείνει ίδια. Παρ΄όλες αυτές τις μεταμορφώσεις, η πόλη ακόμη διατηρεί την ξεχωριστή αλλά διαρκώς μεταβαλλόμενη φυσιογνωμία.

Μέσα από τις φωτογραφίες μου στοχεύω σε μια περισυλλογή για την καθημερινότητα όπως αυτή ξεδιπλώνεται στους Αθηναϊκούς δρόμους αλλά και στις γύρω περιοχές του νομού Αττικής. Ο φακός μου είναι τόσο ένα παράθυρο όσο και ένας καθρέφτης που επιχειρεί να κατανοήσει, να αφομιώσει και να μεταφέρει τις εμπειρίες της πόλης μέσα από την προσωπική αναζήτηση, αφήνοντας στο περιθώριο κάθε προκατειλημμένη ιδέα. Θεωρώ τις εικόνες μια οπτική ανθολογία για όσους αναζητούν μια πατρίδα, είτε είναι ξενιτεμένοι είτε αυτόχθονες: έχουν να κάνουν με εμένα αλλά την ίδια στιγμή θα μπορούσαν να έχουν να κάνουν με εσένα.