Σπύρος Μπακάλης
Ονομάζομαι Μπακάλης Σπύρος.
Γεννήθηκα το 1985 στην Αθήνα.
Η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε το 2013 όταν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στη Λέσβο άρχισα να ασχολούμαι με τη κάμερα που είχε το κινητό μου.
Εκείνη τη περίοδο, ανακάλυψα πως μια φωτογραφία μπορεί να λειτουργήσει ως εκφραστική αλλά και καταγραφική γλώσσα.
Αν και οι σπουδές που είχα κάνει μέχρι τότε δεν είχαν καμιά σχέση με τη φωτογραφία, η δυναμική που άσκησε πάνω μου το μέσο ήταν τέτοια που αποφάσισα να αφοσιωθώ σε αυτό και να ξεκινήσω μια καινούρια σταδιοδρομία στη ζωή μου.
Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και το μεταναστευτικό ήταν εκείνη τη περίοδο τα πιο σημαντικά θέματα που απασχολούσαν τη κοινωνία μας. Εκ φύσεως περίεργος δοκίμασα να καταγράψω με το φακό μου αυτές τις δύο ιστορικής σημασίας καταστάσεις. Έκτοτε ασχολούμαι με θέματα που εξάπτουν τη περιέργεια μου.
Σκοπός μου είναι μέσα από το φωτογραφικό μου έργο να ερευνώ και να καταγράφω κοινωνικά θέματα και ανθρώπινους συσχετισμούς, να δίνω απαντήσεις αλλά και να γεννάω ερωτήματα στο θεατή. Να του διεγείρω τη συνείδηση.
Το 2019 πέτυχα στις κατατακτήριες στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και ξεκίνησα τις σπουδές μου, στο τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών, στο οποίο φοιτώ μέχρι και σήμερα.
Εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας φωτογράφος στο χώρο του ρεπορτάζ και της φωτογραφίας ντοκουμέντου.
Το 2017-2019 εργάστηκα ως φωτογράφος στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”. Ένα δύσκολο και πολύ όμορφο σχολείο, που μου έδωσε την ευκαιρία να μαζέψω εμπειρία και γνώσεις αλλά και να συνεργαστώ με πολύ καλούς συναδέλφους.
“FOOTBALL UNITED”
Το “Football United” ως ιδέα γεννήθηκε στην Ειδομένη το Μάρτιο του 2016.
Χιλιάδες άνθρωποι κυρίως από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, είχαν δημιουργήσει έναν πρόχειρο καταυλισμό στα σύνορα της Ελλάδας με της Βόρειας Μακεδονίας, προσπαθώντας να τα περάσουν ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η αμηχανία που αισθανόμουν τις πρώτες μέρες που βρέθηκα εκεί για να καταγράψω με τη φωτογραφική μου μηχανή, το τι συνέβαινε, ήταν πολύ μεγάλη. Η αμηχανία μου έσπασε μέσα από το ποδόσφαιρο. Ένας άτυπος αγώνας είχε στηθεί στα χωράφια της Ειδομένης και ο παίκτης από τη μια ομάδα που έλειπε έμελε να ήμουν εγώ. Με κανένα συμπαίκτη μου δε μίλαγα την ίδια γλώσσα, αλλά με όλους μπορούσα να επικοινωνήσω κανονικά.
Το ποδόσφαιρο εκτός από άθλημα και διασκέδαση είχε μετατραπεί σε μια καινούρια γλώσσα επικοινωνίας, όπως για παράδειγμα είναι η μουσική, η ζωγραφική τα μαθηματικά.
Είναι εκπληκτικό το πως η μπάλα μπορεί να εξαλείψει, για όσο κρατάει το παιχνίδι, όλες εκείνες τις πληγές, από τη δυσκολία, τη στεναχώρια, το πόνο και τη κακουχία, που δημιουργεί η ζωή στους βασανισμένους και φτωχούς ανθρώπους. Όλους εκείνους, που βιώνουν άμεσα στο πετσί τους την αδικία που παράγεται από τους πιο ισχυρούς.
Είναι μαγικό το πως επουλώνονται αυτές οι πληγές, όταν αυτοί οι άνθρωποι κλοτσάνε μια μπάλα. Τα χαμόγελα και το πάθος που γεμίζουν τα πρόσωπα τους. Μεταμορφώνονται οι άνθρωποι μέσα από το ποδόσφαιρο. Απελευθερώνονται. Απεικονίζεται σε αυτούς ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος βρίσκεται στη γη. Για να ευτυχήσει.
Το “Football United” αποτελεί το πρώτο μου, μακράς διάρκειας φωτογραφική θεματική, την οποία με συνέπεια το δουλεύω από το 2016. Σε όλα μου τα ταξίδια αλλά και στη ζωή μου εδώ στην Ελλάδα όπου κατοικώ, ψάχνω με τη φωτογραφική μου μηχανή να αποτυπώσω αυτή τη μεταμόρφωση που βιώνει ο βασανισμένος άνθρωπος όταν παίζει ποδόσφαιρο.
Ψάχνω να καταγράψω το πρόσωπο που έχει η ευτυχία, η χαρά και η ανεμελιά. Να αναδείξω το ποδόσφαιρο ως μια μορφή “τέχνης” μέσω της οποίας άνθρωποι από όποια μεριά του πλανήτη μπορούν να επικοινωνήσουν. Να “μιλήσω” με τους ανθρώπους τη κοινή μας γλώσσα, αυτή που γεννάει το ποδόσφαιρο. Να αναδείξω το ποδόσφαιρο ως μια μορφή ψυχοθεραπείας, μέσω τις οποίας, τουλάχιστον για όσο διαρκεί το παιχνίδι, οι πληγές στις ψυχές των ανθρώπων, επουλώνονται.
Μέχρι τώρα το project μου, έχει ταξιδέψει στην Ελλάδα, τη Τουρκία, τη Σερβία, τη Κούβα, τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ και το Περού.